අප්පච්චිට ලියුමක්...
මතකද, මම පුංචි සන්දියේදී.. අපේ ඉස්කෝලේ අද්දරින් වැටිලා තිබ්බ සුදු වැලි පාර දිගේ මම දුවගෙන එනකන් ඔයා බලං ඉන්නවා? මට හොඳට මතකයි අප්පච්චියෝ. නිල්පාට හැට් එක එක්ක ලොකු කන්නාඩි කුට්ටමත් වරද්දන් නැතුව දාගෙන ඇවිල්ලා,මම එනකන් ඔයා බලං ඉන්නවා. මට පෙන්නේ නෑ ඔයා බලං ඉන්නේ කොහෙද කියලා,ඒ ඇස් කන්නාඩි කුට්ටමට වැහිලා දිස්නේ දුන්නට,මම දන්නවා ඒවා බලාගෙන ඉන්නේ මං එනකන් කියලා.සුදු වැලි පාර උඩහට ගියාම තියෙන වෙරළු ගහ,මතකද අප්පච්චි ඔයාට? හවසට ප්රිෆෙක්ට් කෙනෙක් දානවා අපේ ලොකු සර්,අපේ එවුන්ට වෙරළු ඇහිදින්න යන්න දෙන් නැතුව හිර කරන්න. එත් කවදාවත්ම ඒ ප්රිෆෙක්ට්වත් ලොකු සර්වත් දැනන් උන්නේ නෑ,ගොඩක් දවස් වලට වෙරළු ඇහිඳලා මගේ යාලුවන්ට බෙදන්නේ අපේ අප්පච්චි කියලා. ඔයා කොල්ලන්ට දාල තිබ්බ නම් මතකද අප්පච්චි? මගේ පරණ ඉස්කෝලේ ඒ යාලුවන්ගේ ඇත්ත නම් අද වෙද්දී මට මතක නෑ,හැබැයි ඔයා දාපු නම් මට හොඳට මතකයි..මතකද අප්පච්චි ඔයාට බී.ජී.ව? මට අවරුදු ගානකට පස්සේ හම්බුනා මේ ලඟදි.. . මතකයිද,අම්ම අපිට බනිනවා ළමයින්ට නම් හදන්න එපැයි කියලා? අපි නම් නෙවේ ඒ වැඩ නැවැත්තුවේ,නේද මගේ අප්පච්චියෝ.. ඔක්කොමත් හරි, මම දුවගෙන ආපුවාම මව උස්සල බයිසිකලේ ඉන්දවගන්නවා ඔයා.. මට නැගගන්න බෑ ඒ කාලේ. ඉන්දවගෙන මුලින්ම කරන්නේ ඔයාගේ අත යට හන්ගන් ඉන්න නිල්පාට හැට් එක මට දාන එක. මතකයිද අප්පච්චි ඒ කාලේ ළමයි අපිට විහිලු කරනවා මාළු තොප්පි දානවා කියල? දැන් කාලෙනම් ඔන්න කියයි මින් ජුන් හෝ වගෙයි කියල. ඒකට අපි නම් නෙවේ අපේ තොප්පි ගැලෙව්වේ. ඔයා හෙමීට පදිනවා බයිසිකලේ, මම අම්මට හැමදාම ගතු කිව්වා හෙමින් පදින්නේ කියලා.. මතකද අප්පච්චිගේ බයිසිකලේට මම දාල තිබ්බ නම? ඉබ්බ බාගේ,ඉබ්බාගේ වේගෙනුත් බාගයයි.
අම්මට ඉස්කෝලේ ඇරෙන්නේ දෙකට.එයා හෙමින් හෙමින් ගෙදර එනකොට ඉතිං තුනවත් වෙනවනේ.එතකන් මම ඔයාගේ ඔඩොක්කුවේ ඉඳන් කතන්දර අහපු හැටි මතකද අප්පච්චියෝ? ගාල්ලේ ඉන්න කාලේ කරපුවා,දරුමදාසගේ කතන්දරමහවැලි අධිකාරිය,ජල විදුලිය..,ඇයි ඉස්කෝලේ බිග් මැච් එක,පැරඩ් ගියපුවා? මට ඒ කාලේ ඒ දේවල් හරි අමුතුවට දැනුනේ අප්පච්චෝ,ඔයා දන්නවනේ,මම ගිය පුංචි ඉස්කෝලේ එහෙම දේවල් නැතෙයි කියල.ඔයාගේ ඔඩොක්කුවයි අම්මගේ ඔඩොක්කුවයි හරිම වෙනස් අප්පච්චි.දැනෙන විදිය,සුවපහසුව හරිම වෙනස්.එහෙම බැලුවොත් මම අම්මට තමයි වැඩිපුර කැමති.එත් අප්පච්චිත් හරිම ශෝක්.ඔයා ගාව දැනෙන සුවඳයි,අම්ම ගාව දැනෙන සුවඳයි හරිම වෙනස්.එත් ඒ දෙකටම මම ආසයි කියල කවදා හරි දැනිල තිබ්බද අප්පච්චෝ? හැබැයි ඔය දෙන්නම මට ගැහුවා. මට වැඩියෙන්ම ගහල තියෙන්නෙත් ඔයයි අප්පච්චි,ඔන්න ඔන්න මාත් එක්ක තරහ වෙන්න එපා ඉතිං. අම්ම මට ගහන්න පේර කෝටුව කඩලා ගෙනත් තිබ්බම,ඒක හොයාගෙන මට පෙන්නලා "අපි මේක කඩමු පුතා-ජී" කියපු හැටි මට අමතක නෑ ඉතිං. අපේ අම්ම නෙවේ නේද එකෙන් සැලුනේ,අපි දෙන්න කඩන්න කඩන්න එයා ගෙනත් හංගනවා මට ගහන්න. අන්තිමේදී බැරිම තැන තමයි මම පේර ගහ කපන්න ගියේ.චන්ඩියා වගේ ගියාට මට බෑ ඒක කපා ගන්න.ගහන ගහන පිහි පාරට පොත්ත යනවා විතරයි ගහේ,ඔන්න ඊට පස්සේ තමා දවසක් මම ඉස්කෝලේ ඇරිලා එනකොට පේර ගහ ඔයා කපල තිබ්බේ. එක දැක්කම මගේ මූණ, අම්මේ...
ඔයා හරිම කලුයි.අම්ම නම් සුදුම සුදුයි.ඔයත් සුදු උනා නම් මටත් මීට වඩා සුදු වෙන්න තිබ්බනේ කිව්ව එකට ඔයා මාත් එක්ක තරහ නෑ නේද අප්පච්චි? ආ, දන්නවද? මේ ලඟදි මම ගත්ත ෆොටෝ එකක් ටිකක් කළුවරේ, එකේ ඉන්නේ මම නෙවෙයි අප්පච්චි ඔයා.ඔව් ඔයාම තමයි ඒ ඉන්නේ,මම නම් නෙවේ.ඒ මූණ,ඒ පාට එහෙමමයි අප්පච්චි.හැබැයි ඔයා වගේ හිනා වෙන්න මම දන්නේ නෑ,ඒ හිනාවෙ සිරියාව මට කවදාවත් අමතක වෙන එකක් නෑ.අමතක වෙන්න? මම මේ මොනවද මන්ද කියන්නේ.. මගේ අප්පච්චි හිනාවෙද්දි කවදාවත් දත් පෙන්නන්නෙත් නෑ,කවදාවත් සද්දෙට හිනා වෙන්නෙත් නෑ. අනේ, මටත් ඔයා වගේ වෙන්න ඇත්නම්.. මහින්දෙ ටයි එක දාගෙන,වයස දාහතේදී ගත්ත පින්තුරේ ඔයාට මතකද අප්පච්චි?එක දැක්කම මගේ ඊරිසියාව,මට නම් මේ කපේදී එහෙම ලුක් එකක් ගන්න බෑ අයියෝ.. ඉතිං කියන්න,මං නොට්ටිගේ පුතා තමයිද කොහෙද..
කාලය ගොඩක් දේවල් වෙනස් කළා නේද අප්පච්චි? මම අන්තිමට කොළඹ රටට ආවා.ඉගෙන ගන්න,ලොකු මහත්තයෙක් වෙන්න. හොඳ මනුස්සයෙක් වෙන්න පෙරුම් පිරුවට පිය-පුතු ගැටුම කියන්නේ ලෝකේ සදාතනික ධර්මතාවක් කියලා මට ඒ කාලේ තේරුනේ නෑ අප්පච්චි.ඒ කාලේ ගෙදර වැඩියෙන්ම වලි දාගන්නේ අපි දෙන්න.මතකයි නේද?සමහර වෙලාවට අම්මට වත් බේරගන්න බෑ. අපි තරහ උනා,යාලු උනා.කාලෙත් ඒ එක්කම ඉගිල්ලුනා අප්පච්චි. දවසක් මම ගෙවල් පැත්තේ ආව කොළඹ රටේ ඉඳන්.ඔයා ගෙදර නෑ.ඒ මදිවට අපි තරහත් වෙලා.. මම එන්න ආවා,ටවුමේදී මම දැක්කා අප්පච්චි ඔයාව. මෙච්චර වෙලා මම කිව්ව හැමදේම ඔයා දැනන් උන්නත්, මම එදා එවෙලේ ඔයාව දැක්කා කියල අදටත් දන්නේ නෑ නේද අප්පච්චි? මම දැක්ක ඔයා,පාරේ අනිත් පැත්තෙන් හුළඟ වගේ වේගෙන් යනවා.මම ආව කියන ආරන්චියටවත්ද? මම ලඟම තිබ්බ වාහනේකට මුවා උනා.ඔයා නොපෙනීම යන්න ගියා අප්පච්චි.. මම ඔයාව දකින අන්තිම දවස එදා කියල මම දැනන් උන්නනම්?
මම ඔයාට ආදරෙයි අප්පච්චි. මම කවදාවත් එහෙම කියලා නැතුව ඇති ඔයාගේ කන් දෙකට ඇහෙන්න.එහෙම කියන්න අවස්තාවක් මට ලැබෙන්නත් නැතුව ඇති,ආයේ එන එකකුත් නෑ අප්පච්චි.ඔයාගේ කට හඬ මගේ හදවතින් ඈත් වෙලා තිබුනත්,ලඟදි හීනෙන් මාව බලන්න ඇවිල්ල කියපු දෙයින් ඒ කට හඬ ආයෙත් මට දෝංකාර දිදී ඇහෙනවා අප්පච්චි,ඇත්තමයි..ගෙදර යන වෙලාවට ඔයා ආපහු ඇවිල්ල ඇතී කියන අහිංසක බලාපොරොත්තුවෙන් මම අවරුදු ගානක් මග බලං උන්න මගේ අප්පච්චි,ඔයා කවදාවත් ඇවිත් තිබ්බේ නෑ.. මගේ හිතේ ඒ ගැන කහටක් නෑ අප්පච්චියෝ, ඉන්න තැනක හොඳින් සතුටෙන් ඉන්න.මට ඕනා එච්චරයි. කොල්ලෙක් විදියට මට ඔයාව ඕනම කරන කාලෙක.... නෑ. එව ඕනේ නෑ. මාව මතක් උනොත් ආයේ දවසක හීනෙන්වත් එන්න අප්පච්චි,මම බලං ඉන්නවා..
මම ඔයාගේ එකම,
"පුතා-ජී"